Attached
සිංහල සාහිත්‍යයේ පැරණි ග්‍රන්ථාරූඪ ගී කාව්‍ය කෘතීන් අතුරෙන් දැනට අපට ඉතිරිව ඇත්තේ “ කව්සිළුමිණි කුසදාව” , “ සසදාව “ , “ මුවදෙව්දාව” යන තුනයි. ඉනුදු රචිත කාලය පිළිබඳ තීරණයකට බැසගන්නට මෙතෙක් හැකිවී ඇත්තේ සසදාවත් කව්සිළුමිණත් සම්බන්ධයෙන් පමණි. සසදාව ලීලාවතී රැජින ගේ කාලයටත්, කව්සිළුමිණ කලිකාල සර්වඥ පණ්ඩිත පරාක්‍රමබාහු නරේද්‍රයාගේ කාලයට ඇතුලත් කිරීමට සෑහෙන තරම් සාධක දැනට විද්වතුන් විසින් ඉදිරිපත් කර ඇත. මහාචාර්ය සෙනරත් පරණවිතාන මහතා විසින් මෑතදී සොයාගනු ලැබූ ශිලා ලේඛන කිහිපයක් නිසා කව්සිළුමි‍ණේ සඳහන් “පඬු ඉඳුනු පරපුරෙනා කලිකල් සවැනි නිරිඳු” පිළිබඳ තීරණයකට බැසීමට මහත් එළියක් ලැබී ඇති බැව් පිළිගත යුතුය.එහෙත් මුවදෙව්දාව පිළිබඳව නම් එබඳු ඉඟියක් කිසිම තැනකින් මෙතෙක් ලැබී නැත.
මේ ග්‍රන්ථයට විවරණයක් සැපයූ මුනිදාස කුමාරණතුංග මහතා එහි ප්‍රථම සංස්කරණයේදී මුවදෙව්දාව ගී පොත් තුනෙන් මුල්ම කෘතිය විය හැකි බවත් , දෙවන සංස්කරණයේදී මෙය සසදාවට පසුව කරන ලද බවත් අනුමානය කළේ ය. මුවදෙව්දා සාරයන්ගේ කාලය විනිශ්චය කළ නොහැකි බව එතුමෝ අවසන් වශයෙන් පිළිගත්හ.
සකු කවෙහි ආභාෂය තදින් ම ලැබීමත්, කාව්‍යයට මුල් වූ කථා ප්‍රවෘත්තිය තෝරා ගත් ආකාරයත් බලන විට එය පොළොන්නරු යුගයට අයත් ග්‍රන්ථයක් විය හැකි බව පුංචි බණ්ඩාර සන්නස්ගල ආදී බොහෝ විද්වත්හු අනුමානය කරති. එය එතරම් පහසුවෙන් ඉවත ලිය හැකි අදහසක් නොවෙතත් ග්‍රන්ථය රචිත කාළය පිළිබඳව ශාස්ත්‍රීය නිගමනයකට බැසීමට එයම ප්‍රමාණවත් නොවේ. සමකාලීන කෘතීන්ගේ භාෂා විලාශය අනුව සාහිත්‍ය ග්‍රන්ථයක කාලය මැනීමේ ක්‍රමය ද අප අතර සමාවිත නමුදු අපේ පද්‍ය කෘතීන් අනුගමනය කර ඇති භාෂා සම්ප්‍රදාය අනුව එයද අවදානම් සහිතය. අපේ පද්‍ය රචනය සඳහා උපයෝගී කරගෙන ඇත්තේ තකාලීන ව්‍යවහාරයේ පැවති භාෂාව ම නොවේ. එකම කාලයක් තුල රචිත ගද්‍ය හා පද්‍ය භාෂාව අතර ලොකු වෙනසක් ඇති බව කාට වුව ද ඉතා පැහැදිලි යග පද්‍ය රචනයේ දී හුදු හෙළ වදන් ම භාවිත වූ අතර , ස්වකීය කෘතීන් සඳහා පැරණි හෝ නවීන භාෂා ව්‍යවහාරයන් තෝරා ගැනීම රචකයාගේ රුචිය අනුව සිදු වූවකි.
පොළොන්නරු යුගයේ දී සංස්කෘත ග්‍රන්ථයන් හැදෑරීම බහුලව පැවති බව එක හෙලාම පිළිගත හැකි නමුදු , මුල් යුගයේ සිට ම සකුව හැදෑරීම ලක් දිව තිබුණු බවට බොහෝ සාධක ඉදිරිපත් කළ හැකිය.
